ژول ورن در سال  1828میلادی در جزیره ریدو از توابع نانت فرانسه دیده به جهان گشود . پدرش از وکلاء دادگستری بود و تنها آرزویش این بود که روزی پسرش عهده دار مقام او در دادگستری شود . اما ژول ورن کوچک از همان آغاز طفولیت اشتیاق فراوانی به سیر و سیاحت در دریا از خود نشان می داد .

بخاطر همین عشق و علاقه به دریانوردی  ، در سن دوازده سالگی بدون اجازه ی پدر و مادرش به عنوان شاگرد  ملاح در کشتی به کار مشغول شد ، تا برای گردش و شناخت عجایب سر زمین هند راهی آنجا گردد . اما درست در لحظه حرکت ، پدرش از موضوع  با خبر شد او را از کشتی پیاده کرد و به خانه باز گرداند .

سپس او را برای تحصیل علم حقوق  و علوم اقتصادی و سیاسی به پاریس فرستاد . اما ژول ورن جوان و ماجراجو که شیفته ی ادبیات بود پس از اتمام تحصیلاتش به جای آنکه مانند پدر شغل قضاوت را بر گزیند ، مصمم گشت که از طریق نویسندگی زندگی خود را اداره کند . اما در شروع کار موفقیتی نصیبش نشد و با وجود آنکه چندین نمایشنامه نوشت اما هیچ کدام مورد قبول هنرمندان عصر خود قرار نگرفت .

به این ترتیب این نویسنده ی تازه کار در آغاز با سختی زندگی روبر شد . او مجبور بود تنها با پول مختصر ماهیانه ای که پدرش به عنوان مقرری برایش می فرستاد امرار معاش کند . غذای او اکثر مواقع شامل تکه ای نان و قدری شیر بود .

با این وجود هرگز به خود یأس نداد و از راهی که پیش گرفته بود بر نگشت .

او ذاتاً جوان قوی با اراده ، شوخ طبع و بذله گویی بود . به آینده امید فراوانی داشت و سعی می کرد مشکلات و موانع را با خنده و شوخی از راه خود کنار زند . بر این مبنا به کمک ده نفر دوستان هم فکرش باشگاهی به نام یازده مرد مجرد پایه ریزی کردند . ولی در آن شرایط مشقت بار زندگی ، هنگامی که دختر یکی از ثروتمندان فرانسه به او پیشنهاد ازدواج داد ، ژول ورن حاضر نشد که به دوستان هم عقیده اش پشت کند ، از این جهت از آن ازدواج صرف نظر کرد .

زول ورن پس از مدتی این در و ان در زدن عاقبت در تئاتر لیریک پاریس با سمت منشی با ماهی صد فرنک استخدام شد . با کمک همین حقوق مختصر ، توانست به زندگی اش سر و سامان دهد و از گرفتاری های روزانه اندکی خلاص شود . او اوقات بیکاری اش را یا صرف مطالعه کتابهای علمی در کتابخانه ملی پاریس می کرد ، یا اینکه نزد دوست خود آراگو که مردی کور ، دریانورد و پسر یکی از ستاره شناسان  بود می رفت وبا شور واشتیاق به داستان های عجیب و غریب دریایی او گوش می داد . به این ترتیب به اکتشاف جغرافیایی زمان خود علاقه پیدا کرد و بعد ها به کمک همین دانسته ها توانست پایه و بنیا داستان های تخیلی خو را پایه ریزی کند.

نکته جالب توجه در زندگی ژول ورن این است که با وجود آنکه مدافع نظریه جدیعده تاهل بود سرانجام با بیوه زنی که فرزندی هم نداشت ازدواج کرد .همسرش اوتورین نسبت به ژول ورن بسیار مهربان و وفادار بود . پس از گذشت یک سال از زندگی مشترکشان خداوند به آنها فرزندی اعطا کرد . به همین علت ژول ورن مجبور شد که بر خلاف ذوق و عقیده اش به تامین هزینه های زندگی از طریق دلالی سهام شرکت ها مشغول شود . اما با وجود تنگدستی مالی و عدم علاقه به شغل و حرفه اش از فکر داستان سرایی به روش جدید خود که در ان بیشتر اختراعات و اکتشافات عجیب قرن حاضر را پیشگویی کرده بود باز نماند و بر اثر تشویق یکی از دوستان به نام نادار کتابی به نام پنج هفته بالن درباره مسافرت با بالن به افریقا نوشت و درصدد چاپ آن بر آمد . اما پس از ان که کتابش را به چند کتاب فروشی و بنگاه چاپ نشات داد هیچ کدام حاضر به چاپ آن نشدند .تا عاقبت در یکی از روزهای غم انگیز پاییز 1862به موسسه انتشاراتی هتزل در کوچه ژاکون  پاریس رفت و نسخه ی خطی کتابش را در اختیار ناشر گذاشت . هتزل خود یکی از نویسندگان برجسته آن زمان بود که با نام مستعار ژ.استال برای کودکان داستان می نوشت ، حتی از طرف فرهنگستان فرانسه نیز به خاطر آثار جالب توجه جایزه گرفته بود .

او نوشته ژول ورن جوان را گرفت ، و قول داد که تا پانزده روز دیگر نظرش را در مورد آن بگوید ، ژول ورن در عرض این مدت بسیار نگران بود که مبادا نوشته اش مورد توجه هتزل قرار نگیرد . چون تا آن روز پانزده موسسه انتشاراتی کتابش غیر قابل چاپ معرفی کرده بودند .بنابراین تصمیم گرفت که اگر این با هتزل هم به او جواب منفی داد کتاب را همان جا پاره کند و دیگر دست به نویسندگی نزند .اما وقتی پس از گذشت پانزده روز با ترس و دلهره پیش ناشر رفت هتزل با خوش حای از او استقبال کرد و گفت: آقای ورن نوشته شما با کمی اصلاحات بسیار جالب و مفید خواهد بود چون شما قلم جذاب و شرینی دارید به نظر من شما دارای تمام ظرایف قلم یک نویسنده کاردان می باشید .

سپس پیشنهاد کرد که تا بیست سال متوالی ، هر سال دو جلد کتاب به همین سبک برایش بنویسد و در مقابل هر کدام ده هزار فرانک (یک میلیون فرانک امروز) دریافت کند . ژول ورن این پیشنهاد را پذیرفت . اولین کتابش پنج هفته در بالن با اینکه داستانی تخیلی است و ارزش علمی ندارد با چنان مهارت و تخیلی نوشته شده است که خواننده آنرا واقعی تصور می کند.

دومین کتابش به نام ماجراهای ناخدا هاتراس است که در این داستان خوانندگانش را در روی قطعات یخ های قطبی به گردش می برد . به این ترتیب ژول ورن پنجاه سال پیش از کشف قطب به کمک تخیل به ان جا سفر کرده بود .

سومین اثرش مسافرت به مرکز زمین می باشد . داستانی است که قهرمانان ان از دهانه ی خاموش آتشفشان پایین می روند و پس از گردش عجیب و باور نکردنی در مرکز زمین از دهانه ی یکی از غار های آتشفشان دیگر بیرون می آیند .

چهارمین و پنجمین اثرش که در سال 1866 منتشر شد به نام مسافرت از زمین به کره ی ماه و دره ماه می باشد که مطالبش متکی به حساب های دقیق ریاضی بود.

با وجود آن که در حال حاضر دانشمندان موفق به سفر بر روی کره ی ماه شده اند و امکان سفر به مریخ و دیگر کرات آسمانی را بررسی می کنند اما ژول وزن در نود سال پیش این فرضیه را مطرح کرد اما مطمئن بود که روزی فرضیه اش جنبه ی واقعیت به خود می گیرد هم چنان که امروزه شاهد به تحقق رسیدن بخشی ار آن هستیم .

با انتشار این آثار روز به روز بر شهرت ژول ورن چه در فرانسه و چه در سایر نقاط جهان اضافه شد . داستان بعدی او به نام فرزندان ناخدا گرانت با پیروزی چشمگیری در سراسر جهان مواجه شد اما کتاب بیست هزار فرسنگ زیر دریا توفیق بیشتری نصیبش شد و باعث شد که جایزه آکادمی فرانسه به او تعلق گیرد .

همین موفقیت ها باعث شد که کتاب نائوتیاوس او که قبل از جنگ در سال 1870چاپ شده بود و مدت ها در کتابفروشی ها بدون خرید مانده بود ناگهان مورد توجه قرار بگیرد و در مدت کمی جلد های دیگر آن به فروش برسد .

از دیگر آثار معروفش دور دنیا در هشتاد روز می باشد و قبل از آنکه به وسله ی هتزل به صورت کتاب چاپ گردد در پاورقی روزنامه ی تان پاریس منتشر می گردد . چاپ هر روزه ی این اثر آن چنان هیجانی در خوانندگان جهانیش ایجاد کرد ه بود که خبرنگاران خارجی مقیم فرانسه آن را همان روز ترجمه می کردند و به روزنامه های خود می فرستادند. نمایشنامه ای که از روی این اثر تهیه گشت به مدت دو سال از 8 نوامبر 1874تا 1876بر روی صحنه یتاتر سن مارتن به اجرا درآمد. بدون آن که حتی یک شب از تعداد تماشاگران کم شود . بعد از این داستان ژول ورن کتاب معروف خود میشل استروگف را به رشته تحریر در آورد که مورد قبول عام مردم ، خصوصاً نسل جوان  قرار گرفت که از روی آن فیلم و نمایشنامه هم تنظیم شد گردید .

ژول ورن را حقیقتاً باید مخترع و پیش گو قرن بیستم نام نهاد . چوم او سال ها قبل از اختراع اتومبیل در کتاب خانه ی بخار خود اتومبیل و در کتاب روبر فاتح اختراع هواپیما و هلیکوپتر را توصیف کرده بود . حتی در کتاب بیست فرسنگ زیر دریا پیش از اختراع برق و الکتریسیته چگونگی و قدرت نیروی اتم را تشریح کرده ، هم چنین مدت ها پیش از اختراع توپ برتا که از اختراعات آلمان ها در جنگ جهانی اول بود ، او ساختمان آنرا در کتاب پانصد میلیون بیگم پیش گویی کرده بود .

در سال1884 ژول ورن با کشتی تفریحی خود سفری به دریای مدیترانه کرد که ره آورد این سفر کتاب ماتیاس ساندروف بود.

در یکی از روز های مارس1886شب هنگام در آستانه ی خانه اش مورد اصابت گلوله ی جوانی که از بستگانش بود واقع شد .تیر به پایش اصابت کرد و زخمی عمیق در آن ایجاد کرد . دکتر ها پای آسیب دیده اش را عمل کردند و ژول ورن مجبور شد مدت ها در بیمارستان بستری شود . این ضربه ی غیر مترقبه اثر بسیار بدی در روح و جسمش گذاشت، به طوری که یکباره روحیه و اراده اش متزلزل گشت ، قدش خمیده شد و موهایش سفید شد ، گوش هایش سنگین شد و چشم هایش آب آورد و کشتی تفریحی اش را که  آن همه به آن علاقه داشت فروخت و به گوشه ی عزلت و تنها یی پناه برد. با تمام این احوال دست از نوشتن بر نداشت ، تقریبا سالی یک داستان منتشر می کرد در سال 1896کتاب در برابر پرچم را نوشت سپس کتاب ابوالهول یخ ها، وصیت نامه ی مردی دیوانه ، پایان دنیا ، درامی در شهر لیونی ، مدرسه رابینسون ها و فانوس راهنمای انتهای دنیا را به رشته تحریر در آورد.

در سال 1905نزدیکانژول ورن از سلامتی او نگران شدند . هر چند که خود او نیز پی برده بود که به انتهای زندگی اش رسیده است به همین علت به همسرش گفت : خواهش می کنم این دفعه به عوض دکتر ،کشیش بالای سرم بیاور.

عاقبت در 24 مارس 1905این نویسنده توانا به حال اغما و بی هوشی افتاد و پس از چند روز در سن هفتاد سالگی دیده از جهان فرو بست .

با وجود آنکه بیش از نود سال از مرگ این نویسنده عالی قدر می گذرد اما هنوز کتاب هایش کهنه نشده است و هر ساله دهها هزار نسخه از آن در فرانسه و سراسر جهان به چاپ و فروش می رسد . اگر چه در نتیجه اختراعات و اکتشافات جدید آثار ژول ورن مانند سال های 1900خواننده را به حیرت نمی اندازد اما با این وجود هنوز قدرت تخیل او قابل تحسین است.

انسان وقتی آثار ژول ورن را می خواند اصلا نمی تواند باور کند که نویسنده ی آن ها در زمانی زندگی می کرده که سینا ، هواپیما ، زیر دریایی ، الکتریسیته ، رادیو و تلویزیون و... وجود نداشته ، زیرا او همه این ها را در آثار خود پیشگویی کرده است و حقیقا که چنین قدرت تخیل و تفکری باعث شگفتی همگان است .

اما خوانندگان آثار این نویسنده ی عالی قدر باید به این نکته توجه کنند که ژول ورن و امثال او آثار خود را فقط از روی اوهام و اندیشه صرف نمی نوشته است، بلکه او برای نوشتن هر کتاب ، مدت های طولانی مطالعه و تحقیق می کرد ، اسناد و مدارک لازم را جمع آوری می نمود برای کمک به توسعه ی تخیل خود از آخرین بررسی های علمی عصر خود سود می برد . مسافرت های بسیار به مکان های ناشناخته می کرد . سفرنامه های فراوانی مطالعه می نمود تا بتواند به بهترین وجهی توصیفاتش را بازگو کند .

در اتاق کارش نقشه های گوناگون از تمام سرزمین ها ، دریا ها و جاهای دیدنی دنیا آویزان کرده بود کتابخانه اش سراسر انباشته از کتب تحقیقی و علمی دانشمندان بود . او برای نوشتن کتاب های جدیدش تمام وضعیت جغرافیا آن محل ، آداب و رسوم مردمش حتی زندگی جاندار و گیاهان را به دقت مطالعه می کرد حتی از خواندن کتاب های فیزیک و شیمی ، ستاره شناسی و ریاضی غفلت نمی کرد و سپس بعد از اتمام این مطالعات کتابش را می نوشت . به همین دلیل است که خوانندهی آثار ژول ورن از هر گروه و دسته که باشد جز واقعیت ها انکار ناپذیر چیز دیگری در کتاب های او نمی بیند.

ژوا ورن به گسترش روز افزون علم و دانش اعتقاد فراوان داشت و آینده ه بسیار تابناکی برای علم پیش بینی می کرد و هدف او از دانش ، خدمت به مردم بود نه از بین بردن آن ها او در این باره گفته است: هدف علم و دانش این است که انسان را به راحتی پیشرفت هر چه بیشتر برساند و زندگی آسوده و پر لذتی برایش به ارمغان بیاورد.

با وجود این که تمامی این که تمامی این کتاب ها از قوه ی تخیل و تفکر من سرچشمه گرفته است ، اما بی تردید روزی آنچه در آن آمده جنبه ی واقعیت به خود خواهد گرفت.

گالیلئو گالیله

گالیلئو گالیله در سال 1564 در شهر پیزا واقع در ایتالیا متولد شد. وی تا سن 19 سالگی، تمام مطالعات خود را بر ادبیات متمرکز کرده بود، تا اينکه روزی در یکی از مراسم مذهبی کلیسا، نوسان چهل چراغی که در بالای سرش بود، توجه او را جلب نمود. او هنگام مشاهده متوجه شد که اگرچه دامنه نوسان هربار کوتاهتر می شود، لیکن زمان نوسان همواره ثابت باقی می ماند. شاید اغلب انسانها در این مشاهده چیز خاصی را نمی یافتند، ولی گالیله از روح کنجکاو و پژوهشگر دانشمندان برخوردار بود. او از آن لحظه شروع به اجرای یک رشته آزمایشهای عملی کرد. به این ترتیب که وزنه هایی را به یک ریسمان بست و از محلی آویزان نمود و آنها را به این سو و آن سو به نوسان درآورد. در آن زمان، هنوز ساعتهای دقیق با عقربه ثانیه شمار وجود نداشت و بنابراین، گالیله برای اندازه گیری زمان حرکت وزنه های آویزان و در حال نوسان، از ضربات نبض خود استفاده مي كرد. او به اين نتيجه رسيد که مشاهداتش در کلیسای جامع پیزا صحت دارد. اگر چه دامنه نوسان هر بار کوتاهتر می شد، اما هر نوسان، زماني مشابه با نوسانهای قبلی را در بر می گرفت. به این ترتیب، گالیله قانون آونگ را کشف کرد. امروزه قانون آونگ گالیله همچنان در امور گوناگون به کار می رود. مثلاً‌ برای اندازه گیری حرکات ستارگان و یا مهار روند کار ساعتها از این قانون استفاده می کنند. آزمایشهای او درباره آونگ، آغاز فیزیک دینامیک جدید بود؛ واکنشی که قوانین حرکت و نیروهایی که باعث حرکت می شوند را در بر می گیرد. گالیله در سال 1588 در دانشگاه پیزا مدرک دکتری (استادی) گرفت و در همانجا به تدریس ریاضیات مشغول شد.

او در سن 25 سالگی، دومین کشف بزرگ علمی خود را به انجام رسانید؛ کشفی که باعث از بین رفتن یک نظریه به جا مانده دو هزار ساله شد و دشمنان زیادی برایش آفرید. در دوران گالیله، بخش بزرگي از علوم بر اساس فرضیه های فیلسوف بزرگ یوناني- ارسطو که در قرن 4 پیش از میلاد می زیست- بنا شده بود. اثر او به عنوان مرجع و سرچشمه تمامی علوم به شمار می آمد. هر کس که به یکی از قانونها و قواعد ارسطو شک می کرد، انسان کامل و عاقلی به شمار نمی آمد. یکی از قواعد ارسطو، طرح این ادعا بود که اجسام سنگین، تندتر از اجسام سبک سقوط می کنند. گالیله ادعا می کرد که این قاعده اشتباه است؛ به طوری که می گویند او برای اثبات این خطا از استادان هم دانشگاهی خود دعوت به عمل آورد تا به همراه او به بالاترین طبقه برج مایل پیزا بروند. گالیله دو گلوله توپ یکی به وزن 5 کیلو و دیگری به وزن نیم کیلو با خود برداشت و از فراز برج پیزا هر دو گلوله را به طور همزمان به پایین رها کرد. تمام حاضران در صحنه در کمال شگفتی مشاهده کردند که هر دو گلوله به طور همزمان به زمین رسیدند. به این ترتیب، گاليله یک قانون مهم فیزیکی را کشف کرد (سرعت سقوط اجسام به وزن آنها بستگی ندارد ).

زمانيكه گالیله مشغول مطالعه بود، ناگهان شایع شد که در سوئیس عدسی‌ها را با هم ترکیب کرده اند و توانسته اند اجسام را از مسافت هاي دور مشاهده نمایند. از این موضوع اطلاع صحيحي در دست نیست، ولی اینطور مشهور است که زاخاری یانسن که در میدلبورک عینک ساز بود، اولین دوربین نزدیک کننده اشیاء را بین سالهای 1590 و 1609 ساخته است، ولی عینک ساز دیگری بنام هانس یپرشی اختراع  او را با تردستی از او ربوده و در اکتبر 1608 امتیاز آن را به نام خود ثبت می نماید. در اين زمان، گالیله هم موفق به ساختن دوربین مشابهی گردید كه قدرت زیادی نداشت. اما مطلب مهم این بود که اصل اختراع کشف شده بود و ساختن دوربین قوی تر فقط کار فنی بود. این دوربین به رئیس حکومت ونیز تقدیم شد و در کنار ناقوس سن مارک قرار گرفت. سناتورها و تجار ثروتمند در پشت دوربین قرار گرفتند و همگی دچار حیرت و تعجب شدند؛ چرا كه خروج مؤمنین از کلیسای مجاور و همچنين کشتی هایی که در دورترین نقاط افق در حرکت بودند را مشاهده  نمودند. گالیله فوراً دوربین را به طرف آسمان متوجه ساخت. مشاهده مناظری که تا آن زمان هیچ چشمی قادر به تماشای آن نبود، شور و شعف فراواني در وي به وجود آورد. گالیله مشاهده نمود که ماه بر خلاف گفته ارسطو که آن را کره ای صاف و صیقلی می دانست، پوشیده از کوه ها و دره هایی است که نور خورشید آنها را بيشتر مشخص می سازد. به علاوه ملاحظه نمود که چهار قمر کوچک به دور سیاره مشتری در حرکت هستند و بالاخره لکه های خورشید را به چشم دید. اين دانشمند بزرگ در سال 1610 تمام این نتایج را در قالب کتابي به نام « قاصد آسمان» منتشر نمود که موجب تحسین و تمجید بسیار گشت. انتشار اين کتاب تنها تحسین و تمجید به همراه نداشت ، بلکه جمعی از مردم، عليه او اعتراض کردند و از او می پرسیدند كه چرا تعداد سیارات را 7 نمی داند و حال آنکه تعداد فلزات 7  است و شمعدان معبد 7 شاخه دارد و در کله آدمی 7 سوراخ موجود است. گالیله در جواب تمام سؤالات فقط مي گفت، با چشم خود در دوربین نگاه کنید تا اشتباه شما برطرف شود.

گاليله بر مبناي مشاهدات و پژوهش هاي خود، فرضیه های علمی را که بر اساس آنها، زمین در مرکزیت عالم قرار داشت و خورشید و ستارگان به دور آن می گشتند، مردود شمرد. نزدیک به نیم قرن پیش از آن، کوپرنیک اثر بزرگ خود را- که طی آن ثابت کرد خورشید در مرکز دستگاه ستاره ای ما نیست و زمین و سیاره ها به دور آن می گردند- در معرض اذهان عموم قرار داده بود. این فرضیه کوپرنیک مورد لعن و نفرین کلیسا قرار گرفت و زمانی که گالیله آشکارا اعلام داشت که این فرضیه صحت دارد و او با آن موافق است ، نظریه کوپرنیک بدست فراموشی سپرده شده بود. اعلامیه گالیله، اعتراضات شدیدي را برانگیخت. فرضیه کوپرنیک بار ديگر از سوي روحانیون عالی مقام کلیسای کاتولیک به شدت محکوم گرديد. گالیله با شخصیت های بزرگی مانند کاردینال بلارین و کاردینال باربرینی سابقه دوستی داشت که از او حمایت می کردند، ولي روحانیون برای هر چیز غیر از کتاب مقدس و ارسطو ارزش قائل نبودند و کلیسا هرگز اجازه نمی داد که یک فرد غیر روحانی، کتاب مقدس را مطابق میل خود تغییر دهد. طبعاً گاليله می بایست محکوم شود و حتی اگر خود پاپ هم از صمیم قلب به نظرات کوپرنیک اعتقاد داشت، محاکمه گالیله و محکومیت او اجتناب ناپذیر مي نمود. در سال 1632 که دوست کاردینال باربرینی بنام اوربن هفتم به مقام پاپ رسيد، از موقعیت استفاده کرد و ضربت بزرگی را وارد نمود. وی کتابی به زبان ایتالیایی منتشر کرد که در آن سه نفر مشغول گفتگو بودند. یکی از آنها بطلمیوس و دو نفر دیگر از کوپرنیک دفاع می کردند. با انتشار این کتاب، خشم  و غضب روحانیون چندين برابر گشت و بدتر از همه اینکه، برای شخص پاپ این سوء تفاهم ایجاد شد که شخص ابله و احمقی كه در مکالمات از بطلمیوس دفاع می کند، خود اوست. گالیله را به رم احضار کردند و او را در منزل یکی از اعضای عالی رتبه دیوان تفتیش عقاید جای دادند. در روز 20 ماه ژوئن 1633 محکوم را به آنجا احضار کردند و در 22 ژوئن وادارش نمودند که توبه نامه زیر را امضاء کند :

«در هفتادمین سال زندگی در مقابل شما به زانو درآمده ام و در حالی که کتاب مقدس را پیش چشم دارم و با دستهای خود لمس می کنم، توبه كرده و ادعای خالی از حقیقت حرکت زمین را انکار می کنم و آنرا منفور و مطرود می نمایم».

وي بعد از محاکمه در منزل دوستش پیکولومینی اسقف شهر سین محبوس شد، ولی بعد از مدتی به او اجازه داده شد تا در خانه ییلاقی خود واقع در آرستری اقامت کند.

گالیله تا زمان مرگ، بر اعتقاد خویش پا برجا ماند. او به طور پنهانی به آزمایش‌های تجربی خود ادامه داد و پیش از آنکه در سال 1642 در آستری واقع در حومه فلورانس، دار فانی را وداع گوید، دو کتاب ارزشمند دیگر را نیز به رشته تحریر درآورد. آثار او در سال 1835 از سوی کلیسای کاتولیک از لیست سیاه ( لیست کتابهای ممنوعه ) خارج شد و اجازه انتشار یافت. امروزه ما به گالیله به عنوان یک پژوهشگر سخت کوش که بشریت بسیار به او مدیون است، احترام می گذاریم. او به جهانيان آموخت که یک دانشمند باید اين آزادی را داشته باشد تا نظریه هایی را که اشتباه هستند، نقد کند و نظریه های جدیدی را بنیان گذارد.

منابع : http://www.rahpoo.com

لئوناردو داوینچی

 (۱۵ آوریل ۱۴۵۲ - ۲ مه ۱۵۱۹) دانشمند و هنرمند ایتالیایی دوره رنسانس است که در رشته‌های نقاشی، ریاضی، معماری، موسیقی، کالبدشناسی، مهندسی، تندیسگری، و هندسه برجسته بود. وی یکی از بزرگترین نوابغ طول تاریخ بشریت است.

 عده‌ای از محققان ایتالیایی با تحقیق بر روی اثر انگشت بازسازی شدۀ وی، او را دارای ریشۀ عربی و اهل خاورمیانه برشمرده‌اند. داوینچی را کهن‌الگوی «فرد رنسانسی» دانسته‌اند. وی فردی بی‌نهایت خلاق و کنجکاو بود. او نظریات خود را در مجموعه یادداشتهایی که بالغ بر هزاران صفحه می باشند، ثبت کرده است. او طرحهای مبتکرانه‌ای را برای ساخت سلاحهایی مانند توپ‌های بخار، ماشین‌های پرنده و ادوات زرهی ارائه کرده بود، هرچند که بسیاری از آنها هرگز ساخته نشدند.

 داوینچی اولین طراح هواپیما و صدها اثر معماری دیگر به‌شمار می‌رود. یکی از طرح‌های ابتکاری او لباس غواصی و زیر دریایی جنگی است. او همچنین مسلسل، تانک نظامی، ساعتی که به ساعت داوینچی معروف است، کیلومتر شمار و چیزهای دیگر را طراحی یا اختراع کرد و با استفاده از خط معکوس برای طراحی‌های خود یادداشت‌هایی را نوشته است، که آنها را فقط در آینه می‌توان خواند. شهرت جهانی داوینچی بیشتر به‌خاطر نقاشی‌های شام آخر و مونالیزا است.

دوران کودکی

لئوناردو داوینچی در سال ۱۴۵۲ در یک روستای توسکانی زاده شد. او فرزند نامشروع یک ثروتمند، با نام پیرو فرانسیسو دی انتونیو داوینچی و یک زن دهقان به نام کاترین بود. در مورد دوران کودکی لئوناردو اطلاعات زیادی در دست نیست. او ۵ سال اول زندگی خود را با مادرش گذراند، سپس در سال ۱۴۵۷ نزد خانوادهٔ پدرش، پدربزرگ، مادربزگ و عمویش زندگی کرد. پدر او با یک دختر شانزده ساله ازدواج می‌کند، همسر دوم پدرش لئوناردو را خیلی دوست می‌داشت اما در سن جوانی درگذشت. او تحصیلات ابتدایی را در مدرسه دهکدۀ محل سکونتش گذراند. با اینکه در مدرسه چندان موفق نبود، ولی شور و هیجان زیادی نسبت به طبیعت نشان می‌داد. داوینچی به صورت غیر رسمی هندسه و ریاضیات را نیز آموخت. وقتی او شانزده ساله بود پدرش برای بار دوم با دختر بیست ساله‌ای به نام فرانسسکا لنفردینی ازدواج کرد.

دوران جوانی

او را به شاگردی به هنرکده‌ای در فلورانس فرستادند تا نزد آندرئا دل وروکیو (۱۴۳۵-۱۴۸۸) که نقاش و پیکرتراش بود، آموزش ببیند. وروکیواز شهرت بسیاری برخوردار بود؛ به گونه‌ای که ساخت بنای یادبود «بارتولومئو کولئونی»، سردار نظامی شهر ونیز را به او سپردند. در آتلیه‌ای که قابلیت ساخت چنین شاهکارهایی را داشت، لئوناردوی جوان می‌توانست چیزهای زیادی بیاموزد. بدون شک در آنجا با رموز فنی ریخته‌گری و کارهای فلزی آشنا شده و آموخته‌است که چگونه با مطالعه و مشاهده دقیق مدل‌های برهنه و پوشیده، تابلوها و تندیس‌هایی را پدید آورد. شمار زیادی از نقاشان و پیکرتراشان خوب، از هنرآموزان کارگاه موفق «وروکیو» بودند، ولی «لئوناردو» بسیار بهتر از یک نوجوان با استعداد بود، به گونه‌ای که در هفده سالگی در کار پیکر تراشی و سایر امور مربوط به آن به استاد ماهری تبدیل شده بود و قادر بود ابزارهای پیچیده و ماشین‌های مورد نیاز را پدید آورد. او همچنین به پژوهش دربارۀ گیاهان و جانوران مختلف پرداخت تا بتواند از آنها در تابلوهایش استفاده کند؛ علاوه بر این، دانش گسترده‌ای در بارۀ نورشناسی، ژرفا نمایی و استفاده از رنگ‌ها کسب کرد. چنین آموزشی کافی بود که از هر نوجوان با استعدادی یک هنرمند برجسته بسازد. او پس از اتمام آموزش به شهر میلان رفت. لئوناردو در سال ۱۴۷۲ به عضویت گروه قدیس لوقا درآمد. مرکز این گروه یا اتحادیه، که عمدتاً از داروفروشان، پزشکان، و هنرمندان تشکیل شده بود، در بیمارستان سانتا ماریانوئووا بود. احتمالاً لئوناردو در آنجا فرصتی برای آموختن کالبدشکافی به دست آورد. در ۱۴۷۸ شورای شهر از او خواست نمازخانه سان برناردو در کاخ وکیو را نقاشی کند. ولی بنا به دلایلی، این مأموریت را انجام نداد.

دوران کهنسالی و مرگ

داوینچی اواخر عمر خود را در شهر واتیکان در ایتالیا سپری نمود مکانی که رافائل و میکل آنژ در انجا فعالیت داشتند.   در اکتبر ۱۵۱۵ فرانسیس اول، پادشاه فرانسه میلان را به تسخیر خود درآورد. در دسامبر همان سال لئوناردو به نزد فرانسیس اول و پاپ لیئو ایکس فراخوانده شد. به لئوناردو سفارش جدیدی برای ساخت یک شیر مکانیکی داده شد، شیری که می‌توانست به طرف جلو گام بردارد و قفسه سینه‌اش را باز کرده و خوشه‌ای از گل‌های سوسن را نمایان سازد. در سال ۱۵۱۵ به خدمت فرانسیس درآمد و در خانه‌ای ییلاقی در کلوس لوس در نزدیکی اقامتگاه سلطنتی جای گرفت. او سه سال پایانی عمر خویش را به همراه ملزی شاگردش در آنجا گذرانید و حقوقی معدل هزار اسکودی (واحد پول آن زمان در ایتالیا) دریافت می‌کرد. داوینچی در روز دوم ماه مه سال ۱۵۱۹ در حالی که تبدیل به یکی از دوستان صمیمی فرانسیس شده بود در کلوس لوس درگذشت. واساری اینگونه می‌نویسد که پادشاه سر داوینچی را در هنگام مرگ در آغوش گرفت هرچند که این داستان عاشقانه و رومانتیک که بسیار باب طبع فرانسویان و بسیاری از هنرمندان است بیشتر به افسانه شبیه‌است تا واقعیت. واساری همچنین می‌نویسد که داوینچی به هنگام مرگ تقاضای حضور یک کشیش برای اعتراف به گناهان میکند. بر طبق خواستهٔ او شصت فقیر تابوت او را حمل می‌کنند. او در کلیسای سنت هابرت تدفین می‌شود. ملزی به عنوان وارث او شناخته می‌شود و تمامی پول‌ها، نقاشی‌ها، وسائل و دیگر آثار او به ملزی تعلق می‌گیرد. البته لئوناردو شریک قبلی و قدیمی‌اش، سالای و همچنین خدمتکارش را فراموش نکرد و به هرکدام از آن دو، نصف تاکستان خویش را بخشید.

زندگی شخصی و روابط

 داوینچی دوستان زیادی داشت که هم اکنون به خاطر زمینه‌های کاری و یا اهمیت تاریخ خود امروزه به نوعی شناحته شده هستند؛ اما با این حال به نظر می‌رسد که به جز ایزابلا دسته، دوستی صمیمی و نزدیکی با زنان نداشته است. داوینچی در حالیکه به همراه ایزابلا به یکی از نقاط ایتالیا سفر کرده بود، از او پرتره‌ای می‌کشد که به نظر می‌رسد قرار بوده طرح اولیهٔ یک نقاشی باشد که هم اکنون گم شده است.

گرایش جنسی و تاثیرات آن بر هنرش

گذشته از دوستی و روابط او با دوستانش، داوینچی زندگی خصوصی خود را پنهان نگاه داشته بود. گرایش جنسی او، به موضوعی برای تجزیه و تحلیل و حدس و گمان تبدیل شده بود. این روند در اواسط قرن ۱۶ شکل گرفت و در قرن‌های ۱۹ و ۲۰ دوباره احیا شد، که مهمترین پژوهش در این باره توسط زیگموند فروید انجام شده‌است بیشترین رابطهٔ داوینچی، با دو پسر جوان که شاگردان خود او بوده‌اند یعنی سالای و ملزی بوده‌است. ملزی احساس داوینچی به او را عشق و شهوت بیان می‌کند. مدارک دادگاه سال ۱۴۷۶ نشان می‌دهد که وقتی ملزی بیست و چهار ساله بوده داوینچی به همراه ۳ مرد دیگر تحت قوانین سودومی دوران رنسانس به همجنس‌گرایی متهم می‌شود اما بعدها از این اتهام تبرئه می‌شود. از آن تاریخ به بعد بحث‌های زیادی پیرامون همجنس‌گرا بودن داوینچی و تاثیرات آن بر آثارش، به ویژه وجود حالت دوگانهٔ مردانه و زنانه و شهوت مشهود در تابلوی یحیای تعمید دهنده و باکوس و دیگر آثار وی، بخصوص آثار آمیخته با شهوت وی شده‌است.

شاگردان

جیان جیاکومو کاپورتی د اورنئو یا همان سالای از سال ۱۴۹۰ همراه با داوینچی زندگی می‌کرد. تنها پس از گذشت یک سال از پیوستن سالای به داوینچی، او لیستی از خرابکاری‌ها و تخطی‌های سالی فراهم کرد. لئوناردو او را دزد دروغگو کله شق و دله خطاب کرد. پس از اینکه او دست کم پنج بار با پول‌های داوینچی فرار و آن‌ها را صرف کارهایی همچون خرید لباس کرد..اما با این حال داوینچی همواره نسبت به سالای رفتاری بسیار محبت‌آمیز داشت. سالای به مدت سی سال همراه با او زندگی کرد. سالای تعدادی از نقاشی‌های خود را به نمایش گذاشت هرچند که جرجیو واساری یکی از نقاشان معروف ایتالیا عقیده داشت که داوینچی فنون نقاشی را به خوبی به او آموخته است اما کارهای سالای نسبت به کارهای دیگر شاگردان داوینچی از خلاقیت هنرمندانهٔ کمتری برخوردار بود. در سال ۱۵۱۵ او مدل کاملاً برهنه‌ای از مونا لیزا را کشید و نام ان را مونا وانا نهاد.

در سال ۱۵۰۵، داوینچی شاگرد دیگری را به نام کنت فرانسیسکو ملزی اختیار نمود. کسی که ادعا می‌شود محبوب‌ترین شاگرد در نزد وی بوده‌است. او به همراه داوینچی به فرانسه مسافرت کرد و تا آخر عمر داوینچی در کنار او باقی‌ماند. پس از مرگ داوینچی تمامی کارهای او به ملزی رسید و او از آنها به خوبی نگهداری کرد.

نقاشی‌ها

لئوناردو یک نقاش پرکار نبود، در حقیقت او پرکارترین نقشه‌کش و طراح بود. او مقاله‌های زیادی در مورد کوچکترین مسائل و طرح‌هایی با کوچکترین جزیات را در مورد مسائلی که توجهش را جلب می‌کرد، نگهداری می‌نمود. علاوه بر این مقالات و طرح‌ها، مطالعات زیادی پیرامون نقاشی انجام داده‌است که از آنان برای کشیدن برخی از تابلوهای معروف خود همچون «باکره صخره‌ها» و «شام آخر» استفاده نموده‌است. قدیمی‌ترین نقاشی داوینچی، a Landscape of the Arno Valley است که در سال ۱۴۷۳ کشیده شد و رودخانه، کوه‌ها، یک قلعه و مزارع کشاورزی را در جزیئیاتی دقیق نشان می‌دهد.

مونالیزا 

داوینچی برای کشیدن تابلوی مونالیزا از سال ۱۵۰۳ آغاز به کار کرد و اتمام آن تا ۱۵۰۷ به طول انجامید. شهرت داوینچی به خاطر اثر ماندگار وی در تاریخ، مونالیزا، بوده‌است.

نسخۀ کنونی تابلوی نقاشی مونالیزا دارای ابعاد ۷۷×۵۳ سانتیمتر است. نسخه‌ای را که او تهیه کرده بود از نسخه فعلی، بزرگتر بود چرا که در گذر زمان دو ستون از طرفین چپ و راست این تابلو بریده شده‌است. به همین دلیل به هیچ وجه مشخص نیست که مونالیزا در این تابلو نشسته‌است. همچنین باید اشاره کرد که بسیاری از قسمت‌های این تابلو به مرور زمان خراب و یا دوباره نقاشی شده‌است. اما با این وجود شخصیت اصلی نقاشی همچنان محفوظ مانده‌است.

در ۲۱ اوت سال ۱۹۱۱ تابلوی مونالیزا توسط یک دزد ایتالیایی دزیده شد و به ایتالیا برده می‌شود. پس از گذشت دو سال این تابلو در زادگاه خود یعنی فلورانس دیده می‌شود و پس از انجام برخی فعالیت‌های اداری و قانونی تابلو دوباره به موزه لوور بازگردانده می‌شود.

در سال ۱۹۵۶ شخصی اقدام به پاشیدن اسید به قسمت پایینی تابلو نمود که مرمت آن سال‌ها به طول انجامید. در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی شهرهای نیویورک، توکیو و مسکو میزبان این تابلو بوده‌اند.

شام آخر

این اثر هنری نشانگر صحنه‌هایی از شام آخر روزهای پایانی عمر مسیح است آنطور که انجیل به آن اشاره کرده‌است. این نقاشی بر پایهٔ کتاب یوحنا، باب ۱۳ آیهٔ ۲۱ است آنجا که مسیح می‌گوید که یکی از ۱۲ حواری‌اش به وی خیانت خواهد کرد. این نقاشی یکی از مشهورترین و باارزشترین نقاشی‌های جهان است.

پژوهش‌های علمی

برخی از مسائلی که لئوناردو بر روی آن‌ها پژوهش انجام داد به شرح زیر می‌باشد:

مطالعه پیرامون زمین‌شناسی و بحث‌های آن

مطالعه بر روی آناتومی بدن انسان اسکلت ارگان‌های داخلی و رگ ها. بیمارستان آن زمان به داوینچی جسد مردگان را برای کالبدشکافی می‌داد و او در حدود سی جسد را کالبدشکافی نمود و از بسیاری از اندام‌ها طرح‌هایی کشید. این طرح بعدها به محققین و هنرمندان کمک بسیاری برای کشیدن و شناخت بهتر بدن انسان نمود.

مطالعه بر روی آناتومی بدن حیوانات همچون اسب‌ها سگ‌ها و خرس‌ها

شناخت حالات چهرهٔ انسان

چگونگی پرواز پرندگان

آب و هوا و پدیده‌های آب و هوایی

چگونگی جاری شدن آب

مطالعه بر روی گیاهان و ساختار آنان

نور، سایه، آیینه‌ها و عدسی‌ها

پرسپکتیو

هندسه و اجسام جامد

طرح‌های مهندسی و اختراعات

داوینچی علاوه بر نقاشی به عنوان یک مهندس نیز مشهور است. او در نامه‌ای به دوک میلان اظهار داشت که قادر به تهیه و ساخت دستگاه‌هایی برای دفاع از شهر و همچنین محاصرۀ شهر دشمن است. هنگامی که او به ونیز گریخت، شاگردی را پیدا کرد که با کمک او توانست یک سنگر متحرک را طراحی کند. او حتی طرحی برای منحرف کردن مسیر رودخانۀ آمو داشت، پروژه‌ای که نیکولو ماکیاولی نیز بر روی آن کار کرد. مقالات داوینچی شامل تعداد بسیار زیادی از اختراعات عملی و قابل اجرا و غیر عملی، شامل آلات موسیقی، پمپ‌های هیدرولیک، توپ‌های بخار، سپرهایی خاص و... می‌گشت. 

تعداد زیادی از دست نوشته‌های داوینچی مربوط به طرح‌ها و نقشه‌های اختراعات او هستند. برخی از ابداعات او به شرح زیر است:

طراحی برخی از لباس‌های مربوط به کارنوال‌ها و فستیوال‌ها و برخی از لباس‌های رزهی

ماشین آلات جنگی همچون طراحی یک تانک زره‌پوش، یک تیرانداز غول پیکر و دستگاه خوف‌انگیز که با حرکت خود پاهای سربازان را قطع می‌کند. البته هیچ یک از این وسائل در زمان لئوناردو ساخته نشد.

سدها و کانال‌ها آب

یک پل چوبی که قابلیت حمل داشت و می‌شد آن را از هم باز و دوباره سرهم کرد.

وسائلی که با بال‌هایی قابلیت پرواز داشتند مانند هلی‌کوپتر، چتر نجات و گلایدر. چتر نجات ابداع داوینچی، و اولین طرح دستگاه پرس کار داوینچی است و در قرن بیستم ساخته شد و کار کرد.

خط معکوس یکی دیگر از اختراعات داوینچی است. او برای این که کسی نتواند نوشته‌هایش را بخواند، نوعی خط را اختراع کرد که برعکس نوشته می‌شد و برای خواندن آن از آینه باید استفاده می‌شد.داوينچي ميتوانست به طور همزمان بايك دستش نقاشي بکشد وبا دست ديگرش متن بنويسد.

دیگر اختراعات او شامل مسلسل، بادسنج، ساعت، تلمبه می‌شوند.

منابع ویکی پدیا 

جان دالتون

جان دالتون شیمیدان و فیزیکدان بریتانیایی بود. معروفیت او بیشتر بخاطر پیشگامی او در نظریه اتمی است.

جان دالتون ۱۰ سال پیش از ثبت و اعلان استقلال آمریکا در سال ۱۷۶۶، در انگلستان زاده شد. خانواده او در یک کلبه کوچک گالی در روستایی زندگی می‌کردند. در کودکی، جان به همراه برادرش در یک مزرعه کار می‌کرد و در مغازه پدر در بافتن لباس او را یاری می‌دادند. با وجود فراهم بودن اندکی از لوازم اولیه زندگی آنها خانواده فقیری بودند، بسیاری از پسران فقیر در آن زمان از داشتن تحصیلات محروم بودند، اما جان توانست با خوش‌شانسی در مدرسه‌ای در همان نزدیک زادگاهش مشغول تحصیل شود. او به یادگیری علاقه زیادی نشان می‌داد. آموزگاران نیز او را به یادگیری تشویق می‌کردند. در ۱۲ سالگی، او اولین مدرسه خود را در شهری نزدیک محل اقامتش باز کرد اما به خاطر کمبود پول مجبور به بستن آنجا و کارکردن در مزرعه عمه‎اش شد.

۳ سال بعد، به همراه برادر بزرگ‌تر و یکی از دوستانش مدرسه‌ای را در کندال[۱] انگلیس باز کرد. به تدریس انگلیسی. لاتین، یونانی، فرانسوی و ۲۱ موضوع علمی و ریاضی پرداخت. جان به یادگیری طبیعت و هوای اطراف خود می‌پرداخت. او پروانه‎ها، حلزون‎، و. . . را جمع‌آوری می‌کرد. جان دالتون پی برد که دچار کوررنگی ست و به یادگیری آن روی آورد. در ۱۷۹۳، جان به عنوان معلم خصوصی به منچستر رفت و در کالج جدید مشغول به تدریس شد. و در آنجا به مشاهده رفتار گازها پرداخت.

او به عناصر و اجزاء مختلف و چگونگی درست شدن آنها اندیشید. جان نظریه‌ای داشت که بر طبق آن، هر عنصری از اتم‎های مجزا تشکیل شده و تمام عناصر با یکدیگر متفاوت هستند زیرا اتم‌های سازنده هر کدام از آنها، با دیگری متفاوت است.

او فکر می‌کرد که هر عنصری وزن مخصوص می‌دارد، زیرا از اتم‌های متفاوتی تشکیل شده. در سال ۱۸۰۸، جان دالتون کتابی با مضمون، نظامی نوین در فلسفه شیمی منتشر کرد که در آن وزن بسیاری از اتم‌های شناخته شده را جمع‌آوری و لیست کرده بود. مقدار عددی وزن‌هایی که او محاسبه کرده کاملاً دقیق نبودند، اما مبنایی بودند برای جدول تناوبی پیشرفته، اگرچه بسیاری نظریه دالتون در مورد ساختار اتم را نپذیرفتند، اما وی بر تحقیقات خود برای دفاع از نظریه‌اش ادامه می‌داد.

جان دالتون در سال ۱۸۴۴ درگذشت، او با افتخار در انگلستان به خاک سپرده شد. بیش از ۴۰۰,۰۰۰ نفر بدن بی‌جان او را هنگام قرار گرفتن در تابوت مشایعت کردند. آخرین تجربه و آزمایش مربوط به او بررسی چشم نگهداری شده او در سال ۱۹۹۵ بود تا دلیل کوررنگی او را معلوم کنند. ثابت شد که کوررنگی او از نوع نادری است که به دوتروآنوپیا معروف است. دالتون حتی پس از مرگ نیز به گسترش دانش کمک کرد.

امروز، دانشمندان در هر جا، نظریه دالتون درباره ساختار اتم را مورد قبول می‌دانند. یک پسر ساده روستایی روش جدیدی برای اندیشیدن و نگاه کردن به عالم هستی و چگونگی کارکرد آن را به مردم و اهل دانش نشان داد.